Europa ukształtowana została z dwóch części, z których jedna stanowiła spadek po antycznej kulturze świata śródziemnomorskiego, druga zaś – cywilizacyjnie młodsza – była dobudowywana stopniowo. Może łatwiej jej było w ciągu długiego procesu rozwojowego poszukiwać nowych rozwiązań, może była bardziej otwarta na nie znane wcześniej eksperymenty gospodarcze i ustrojowe. Co prawda, cała Europa w stopniu tak dużym, jak żaden inny kontynent stanowiła obszar kultury otwartej, a dla ludów spoza rzymskiego limesu znalezienie sposobów umożliwiających ich awans życiowy było szczególnie ważne. Z biegiem wieków inne, wewnętrzne podziały kontynentu zaczęły stawać się ważniejsze dla rozwoju wydarzeń. Jeśli – jak pisze Krzysztof Pomian – drugie po czasach karolińskich zjednoczenie Europy oparte było na więzach między uczonymi (republique des lettres) to tworzyły one wspólnotę poza granicami państwowymi, językowymi, gospodarczymi.
Autor: Henryk Samsonowicz, Północ-Południe, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1999